Hardlopen (dan wel een poging)

Eergisteren had ik al een rondje hard gelopen en aan het eind van mijn route een "parcours sportif" ontdekt. Vanmorgen ging ik daar met de auto naar toe, zodat ik de eindeloze stofweg met voortdurend passerende auto's die nog grotere stofwolken opwierpen zou kunnen overslaan. Eergisteren had ik op dat traject namelijk meer stof en gruis binnen gekregen dan een Limburgse mijnwerker in zijn hele carrière.

Na te lang slapen, het onvermijdelijke stokbrood halen uit de Campwinkel en het gezellige ontbijt, ging ik te laat op pad. Eigenlijk was het al een beetje te warm. Ik parkeerde onder een boom en liep in een rustig jog
tempo de 500 meter naar het parcours. Ik koos voor het rondje van 2 kilometer. Een traject onder de bomen dus met flink wat schaduw en verder geen andere sporters. Ik werd alleen aangegaapt door tientallen hagedissen die daarna pijlsnel wegschoten als ik dichterbij kwam. Na een kwartiertje kwam ik weer bij het startpunt aan en na een minuutje begon ik aan het tweede rondje. Hetzelfde rondje doen is altijd makkelijker omdat je weet wat er komt. Toch vloog de hitte me na een kilometer aan. Ik probeerde te denken aan de hitte die ik had meegemaakt in Afghanistan en hield mezelf voor dat dit nog niet half zo heet was. Ik probeerde het nog even met het motto "pain is weakness leaving the body" maar het ging niet meer. Moest even wandelen. Na een paar honderd meter sjokken het parcours afgejogged en daarna na de auto gewandeld. Wat een uitvinding: airco! Daarna douchen en naar het zwembad! Pffff overmorgen vroeger, beter en sneller!