Dag 5: donderdag 2 augustus 2012

Op loopafstand van ons Hotel in Granada zit een mooie, helemaal uit hout opgetrokken donkere kroeg annex eetcafé. Op de parkeerplaats domineren de pick-up trucks in allerlei soorten maar maar in 1 maat: Xtra Large. Achter de bar twee jonge dames die aan de lopende band bierflessen ontkurken en cocktails maken waar zo veel alcohol in gaat dat je er een paard mee kunt vloeren. Freddy en ik zaten aan de bar waar verder alleen stoere truckers/rednecks aan zaten. Aan de tafels stelletjes, vriendenclubjes en twee sheriffs. De laatste twee in uniform, compleet met sheriff-ster en met op hun heup een pistool waarmee je gat in een deur schiet zo groot als een voetbal.
Je zou er zo een film op kunnen nemen.
We hebben ons vermaakt met kijken naar een baseballwedstrijd op het grote scherm boven de bar (Boston red Socks versus Detroit Tigers) en we hebben gegluurd en geroddeld over alles wat zich om ons heen afspeelde. Natuurlijk vonden ze ons maar rare snuiters, we wisten niet eens wat een Poboy was (jullie wisten allang dat dat een sandwich is, maar wij niet) en Freddy bestelde alleen maar een salade. Belachelijk Europees. Om een uurtje of 22.00 vonden we het leuk geweest en wandelden we terug naar ons hotel.

De volgende morgen, donderdag 2 augustus, na het ontbijt hebben we 3717 Elvis Presley Boulevard, Memphis TN ingevoerd in onze TomTom, en dat is natuurlijk het adres van Graceland. Na een relaxed ritje van ongeveer anderhalf uur reden we de buitenwijken van Memphis binnen. Tot 5 kilometer daarvoor waren we nog in de staat Mississippi en nu zijn we Tennessee. Voor we het wisten waren we op de grote parkeerplaats tegenover de beroemde stenen muur en het ijzeren hek met de muzieknoten erop. We kregen een koptelefoon met uitleg in het Nederlands en met een busje reden we de oprijlaan op. Graceland was kleiner dan we verwacht hadden, de inrichting is zoals op de dag dat Elvis stierf (16 augustus 1977, alweer bijna 35 jaar geleden). De keuken, de eetkamer, de “jungleroom”, zijn biljartkamer, allemaal open voor bezoek. Je mag niet naar de bovenverdieping, daar scheen Elvis nooit iemand toe te laten. In de kelder hangt een enorme trits gouden platen, mijnheer schijnt wereldwijd bijna een miljard platen verkocht te hebben en hij heeft rond de 28 films gemaakt. De tour eindigt bij zijn graf, pal naast het huis. Daar ligt hij tussen zijn vader en zijn oma, zijn moeder ligt rechts naast zijn vader. Beetje surrealistisch was het wel, het is een beetje Elvis Disneyland en dan ineens die graven.

Terug naar de overkant van de straat voor een bezoek aan een deel van zijn collectie auto’s en zijn twee vliegtuigen. Vooral zijn compleet voor hem ingerichte straalvliegtuig maakte indruk. Zo groot als een Airbus A310 maar dan vol met (protserige) leren fauteuils, blauwe suède bekleding en een groot bed.

Al met al waren we tot ver voorbij het middaguur op Graceland, veel langer dan verwacht. We zochten en vonden een leuk hotel op 20 minuten van downtown Memphis, de Baymont Inn & Suites aan New Shelby Oaks Drive met zwembad and Free Waiii Faiiii zoals de zwarte mevrouw aan de receptie wist te melden.

We wandelden een stukje langs de expressway naar een paar winkels voor wat water en wat te eten. Helaas kwamen we hierbij ook langs een Mc Donalds dus hebben we ook maar een hamburger gekocht. “Enjoy now and count the calories later”, hadden we in New Orleans al geleerd dus dat doen we hier ook maar.

De rest van de middag brachten we heerlijk relaxend met een koude Budweiser door in en aan de rand van het zwembad. Een beetje lezen en een reisverslagje schrijven.

We begrijpen dat het in Nederland best noodweer was en dat van Peter W in Milaan al zijn spullen uit de camper zijn gestolen. Slecht nieuws. Dat laatste maakt dat we toch weer wat alerter zijn op wat we allemaal in de Ford achter laten.

Wat we vanavond gaan doen, weten we nog niet maar dat horen jullie morgen.
Heel erg bedankt voor het lezen en jullie reacties!