Dag 12: do 9 aug ’12 The Betsy Nightmare

Hallo Peter V, een van onze trouwste fans. Er staat inderdaad een mooie tv op onze kamer in The Betsy, en er zit er ook 1 in de spiegel van onze badkamer. Als ie uitstaat is de spiegel compleet, zet je hem aan dan is een stuk van de spiegel tv geworden. Grappig. We pakken wel wat glimpen mee van de spelen maar NBC laat eigenlijk alleen maar wedstrijden zien waar Amerikaanse sporters in actie zijn. We hebben al vrouwen beachvolleybal gezien (USA won), vrouwen damesvoetbal, (USA tegen Canada, USA won) en vrouwen basketbal (ook USA tegen Canada en ook daar won de US).

Na het fantastische ontbijt (excuus voor weer een superlatief maar het was nou eenmaal weer geweldig, we zaten buiten op het terras, onder de luifel van The Betsy aan Ocean Drive met goeie koffie, een groot glas verse jus, Freddy Yoghurt met verse vruchten en ik eieren, sunny side up, en toast) hebben we onze kamer ontruimd en onze koffers in bewaring gegeven. We mochten nog de hele dag van de hotel faciliteiten gebruik maken dus zijn we naar het strand gelopen waar men voor hotelgasten lekkere strandbedjes met een parasol klaar had staan. De dikke matrassen werden eerst in een schone hoes gehuld en we kregen een schone handdoek. We lagen lekker aan de oceaan, beetje te lezen, beetje te zonnen (Freddy dan, ik blijf onder de parasol) en lekker te zwemmen. Het water is totaal niet koud en we zwemmen naast een post van Ocean Watch dus ook nog veilig. Hoewel, de heren zijn de hele dag in de weer met buikspieroefeningen en gewichten dus in hoeverre ze echt opletten is de vraag. Ze kunnen wel allemaal zo in de serie baywatch, de looks zijn in orde.

In de loop van de middag kwamen er wat meer wolken en wat spetters regen. Niet genoeg om het strandavontuur voor af te breken, we bleven even wat dichter onder onze parasol. We wakkerde de wind wat aan en de wind kreeg vat op een tweepersoons rechthoekig windscherm met zes stalen buizen er in, en die begon over het strand te tollen. Wij hadden het toen nog niet door maar net buiten het hotel deel van het strand lag een dakloze man te slapen onze een armoedig parasolletje, met zijn hoofd op zijn bezittingen die ingepakt waren in zo’n oude dames trolley. Een van de uiteinden raakte hem vol op zijn hoofd. En dat terwijl de arme man lag te slapen. De Ocean Watch jongens moesten hem helpen met ijspakkingen om een enorme zwelling in zijn gezicht tegen te gaan. Hij probeerde nog verhaal te halen bij de mensen van de strandbedjes maar “to take responsibilty betekent hier ook to pay the bill” en daar had niemand zin in. Hij werd behoorlijk aan zijn lot overgelaten en dat zag er allemaal erg verdrietig uit, hij stond er echt alleen voor.

Om half vier vonden we het mooi genoeg en wandelden we terig naar The Betsy om onze koffers te gaan ophalen en over te brengen naar ons nieuwe hotel, 1 blok van de oceaan, het pittoreske Hotel Impala. Aan de bell boy gaven we ons kaartje voor het claimen van onze bagage. Het duurde best wel lang en men liep wat heen en weer. “Is there a problem?” vroeg Freddy. Ze werd genegeerd. Freddy deed een stap naar voren en vroeg dwingender: “Is there a problem?”. Lang verhaal kort: men had onze koffers meegegeven aan twee mensen in een taxi die nu op weg waren naar de luchthaven. Ik moest mijn bril afzetten omdat die besloeg van de hitte die van mijn kop kwam. Ik wist niet wat ik hoorde. Freddy ook niet natuurlijk. Een dame achter de receptie zei: “I am on top of this” maar echt beter voelden we ons niet. We kregen, op ons verzoek, een flesje water en we bleven zitten op de bank tegenover de receptiebalie. Freddy’s uitstraling was te vergelijken met die van een Tyrannosaurus rex met een ochtendhumeur. Men probeerde ons bij de balie weg te krijgen richting de bar terwijl men aangaf dat er contact was geweest met de “dispatcher” van de taxi centrale en dat de taxi onderweg terug was. Wij waren niet gerust en bleven waar we waren. Freddy als een op ontploffen staande Vesuvius en ik wiegelend als een te lang gekooide circus beer. We werden ietsje rustiger toen oom de manager van het hotel zich meldde. Hij zei: “i am very disappointed in my staff.” Dat maakte ons niets uit, wij wilde onze koffers terug. Hij verzekerde dat de taxi er echt aan kwam. Inmiddels stond bijna al het lobby personeel van The Betsy op het bordes op de uitkijk naar de taxi en wij bleven maar zitten op de bank. Wel hadden wij zicht op het bordes en de straat er voor. Er waren als zo’n 25 minuten verstreken en ik was wel toe aan en douche. Daar kwam de manager weer: “i actually spoke to the taxi driver, he’ll be here in about 4 to 6 minutes”. Het waren nog 6 lange minuten maar toen was de taxi er, met onze koffers. Iedereen was erg opgelucht en wij nog het meest. Na de laatste verontschuldigingen zei de manager tegen de taxichauffeur dat onze rit naar het Impala Hotel op zijn kosten was. Tien minuten later stonden we, nog vol adrenaline en blije opwinding over de terugkeer van onze bezittingen in de hat van ons nieuwe onderkomen.

We hebben er maar borrel tegen aan gegooid en tijdens het eten hebben we nagepraat over hoe dit eigenlijk allemaal kon. De staf van The Betsy zei alsmaar dat ze per ongeluk vier koffers aan twee mensen hadden meegegeven en dat die mensen niet goed hadden gecheckd. Dit is wat vreemd omdat toen de kofferbak van de taxi openging deze helemaal vol lag met onze twee koffers. Daar paste geen koffers mee bij. En Freddy’s koffer is oranje met NOC/NSF logo en mijn koffer is een enorme grote gele stoere hengseltas met Northface logo’s er op. Die zie je niet over het hoofd en die pak je niet per ongeluk. Zelf denken wij nu dat we niet veel later in de lobby hadden moeten zijn omdat er nu nog contact met de taxi was VOOR dat deze de klanten afgezet heeft. Mogelijk waren ze anders er met onze koffers van door gegaan en omdat ook mijn laptop er in zat hadden we geen reisverslagen meer kunnen maken! Afijn, ze zijn terug en wij hebben een heerlijke nieuwe plek.

Na het eten hadden we het ook nog even over de zwerver op het strand. En hoe hij zijn ellende alleen moest opletten en dat onze situatie wel heel vervelend en spannend was geweest, er voor ons op een gegeven moment wel vijf mensen bezig waren geweest, inclusief een manager die tenminste verantwoordelijkheid nam. We zijn terug gelopen naar het strand en hij lag er nog. Ik heb hem gevraagd hoe het met hem was. Zijn rechteroog zat nog half dicht, hij had nog pijn maar eigenlijk viel mij de zichtbare schade op zijn hoofd nog mee, gelet op het enorme bakbeest dat hem geraakt had. We hebben hem 10 dollar gegeven om op onze kosten een flinke scotch te drinken en hem de hand geschud. Het leek hem wat te doen dat we na al die uren waren terug gekomen om hem te checken en wat te geven.

Morgen gaan we ook weer naar het strand, maar ik denk een stukje verder naar rechts.
Freddy & Bas.