Vrijdag 12 juli 2013

Als we lekker zijn uitgeslapen beginnen we aan onze eerste vakantiedag in Spanje. Freddy heeft verse broodjes gehaald en na het ontbijt pakken we onze strandspullen bij elkaar voor een dag je aan het strand. En een dagje aan het strand is precies zoals het klinkt. Lekker liggen op je handdoek, beetje lezen, beetje in zee zwemmen en een ijsje halen.

Om 16:00 uur gaan Freddy en Bas naar de supermercado om inkopen te doen voor het avondeten. Op het menu staan gebakken aardappels, verse salade (made by Freddy) en kip- en kalkoenspies van de skottelbraai. De gaspit in het huisje fakkkelt nogal woest en als de aardappels in de hete olie gaan hebben we een serieuze vlam in de pan. Bas weet niets beters te verzinnen dan de pan op te tillen van het fornuis en een stap achteruit te doen. De pan fikt flink door en even staat de beste man er naar te kijken als een koe naar het onweer. Dan haalt hij een flinke teug lucht en baast naar de pan alsof hij de kaarsjes op zijn verjaardagstaart uitblaast. Je zou het niet verwachten maar het werkt. Vervolgens bakt hij de aardappels af alsof er niets gebeurd is, aan Eva en Gijs is het hele incident trouwens geheel voorbij gegaan.

Eva en Gijs gaan naar het kinderdansen en daarna verplaatsen ze zich naar het grote podium bij het zwembad. Daar houden ze keurig twee extra stoelen vrij en om half 10 sluiten we bij ze aan. Op het menu staat de karaoke show. Nu doen er aan zulke evenementen drie categorieën mee: 1. De malloten / aandachtsjunkies die niet kunnen zingen, 2. Schattige kleine kinderen die een leuk liedje zingen en 3. Mensen die echt kunnen zingen. Zo’n avond is alleen echt leuk als categorie 2 en 3 domineren. Gelukkig is dat zo want op een gegeven moment hadden Eva en Gijs het gevoel in de jury van de Voice of Holland te zitten. Er kwam echt talent voorbij. Een beetje een tussencategorie was de ook voor ons tot gisteravond onbekende mevrouw van middelbare leeftijd met pikzwart geverfd haar en een iets te jeugdige outfit die optrad onder de schitterende artiestennaam: Thea. Eerst mislukte haar versie van “la isla Bonita” van Madonna jammerlijk, ze raakte de tekst kwijt, brak af en verliet schielijk het podium om een paar nummers later keihard terug te slaan met de klassieker “telkens weer”, volgens mij origineel van Willeke Alberti. Haar optreden werd deze keer ingeluid door een menigte die scandeerde: “Thea moet een liedje zingen hie ha ho, Thea moet een liedje zingen hie ha ho”. Affijn, u hebt een beeld van een genoeglijke Spaanse avond waarin de exquise Nederlandse cultuur een hoofdrol had.

Vrolijk van de leuke avond gaan we lekker slapen in ons mobile home. Morgen vertellen we over de Zumba, het bezoek aan L’Escala en hoe Bas (terwijl hij geen woord Spaans spreekt) precies de juiste tapas uitkiest die met name hij lekker vindt……..