Maandag 22 juli 2013

De wekker loopt af om zeven uur en dat is volstrekt strijdig met ons Spaanse ritme. Gijs, Freddy en Bas wankelen door het mobilehome, pakken een koffie, een snelle douche en een broodje want om twintig voor acht worden Gijs en Bas opgehaald voor het watertrekking avontuur. Freddy loopt mee om uit te zwaaien. Precies om vijf over acht, in Spanje is twintig voor acht natuurlijk precies hetzelfde als vijf over acht, worden we opgepikt. Op de volgende camping sluit er nog een VW busje aan en in mini colonne vertrekken we richting bergen. We zijn nog geen vijf minuten onderweg als er voor onze ogen een trekker met aanhanger omslaat. Omdat boer niets mankeert en een beetje stoer schokschoudert vervolgen we onze weg.

Na een uurtje worden de weggetjes smaller, de dorpjes kleiner en de omgeving bergachtiger. De bochten worden haarspeldbochten en het asfalt verdwijnt en het worden kiezels. Als de VW bussen zijn geparkeerd en iedereen is uitgestapt dan zijn we met het volgende gezelschap: een Spaanse gids, zijn Duitse vrouwelijke collega (van kantoor), vijf Duitse jongens van rond de 18 (waarvan er 1 zo van een Duitse wervingsposter uit 1940 lijkt te zijn gestapt), een Nederlandse vader met zijn zoontje van bijna 9 die Nathan heet en Bas & Gijs.

In een straf tempo wandelen we de bergen is. Dat bergen nooit zonder gevaar zijn wordt in het eerste kwartier al duidelijk. Dertig meter lager ligt een dragline, op zijn kop met de tracks naar boven. Meegesleurd tijdens een grondverzakking of een grondverzakking veroorzakend. Wie zal het zeggen. Een bruggetje over en dan verlaten we het weggetje en gaan we de rivierbedding volgen. Dat doen we door van steen naar steen te springen, te stappen, te klauteren, te klimmen. Soms is de sprong Bas te ver en kiest hij liever voor kletspoten dan voor kneuzingen. Nathan loopt zijn eerste kneuzingen wel op bij een misgecalculeerde sprong. En Gijs? Gijs is als een steenbok, als een berggeit, hij zweeft, durft alles en strekt tot voorbeeld.

Dan weer een stuk, inmiddels smal pad, waarbij de Spaanse gids een moordend tempo aanhoudt. Dit is dan weer Bas zijn ding, omhoog lopen in de bergen, er is niet veel dat ie nog beter kan. Dan weer omlaag naar de rivier. Weer klauteren, kletteren, hangen en wurgen. Een paadje omhoog en langs adembenemende uitzichten en wiebelige hangbruggen naar een klein kerkje. Gijs en Nathan mogen de kerkklok luiden en en daarna is het nog maar een klein stukje omhoog naar de waterval.

Gijs trekt zijn T-shirt en schoenen uit en is samen met de Spaanse gids al op weg naar de gladde glibberige schuine rotspartij, net links van de waterval. Nathan wil mee, maar dat mag niet van zijn vader. Ik wil het Gijs ook verbieden maar ik ben al te laat. De gids heft zich op, laat zich voorover vallen en maakt een zweefduik. Mijn adem stokt in mijn keel, Gijs laat zich een halve meter naar beneden glibberen, ik kan niet meer bewegen, hij heft zich ook op en stort zich in de diepte. Ik tuur en tuur over de rand maar ik zie geen van beiden weer boven komen. (Nee, zo leuk, achter de waterval zit een grot en daar kun je in) Net als ik zo ver ben dat ik me dan ook maar naar beneden ga storten om te kijken wat er nog van ze over is, zwemmen ze doodleuk het “meer” over en gaan ze aan de overkant op een steen zitten. Gijs niet lang, hij klimt naar boven (dat duurt ongeveer 10 minuten!), zwaait half en als ik vraag: “wat ga je doen?” zegt hij: “nog een keer”. Affijn, deze keer weet ik wat me ongeveer te wachten staat en als hij dan eindelijk weer terug boven is, eis ik dat hij eerst wat eet en drinkt.

Zo leuk, we hadden van die grappige cakejes gekocht als lunch maar omdat ik tijdens de trekking een paar keer over mijn rug ben gerold, zijn ze tot pap vermalen. De chips en mueslirepen zijn nog wel eetbaar en de energydrink is goed drinkbaar. Bas schudt de rugzak uit om overtollige cakeresten kwijt te raken en daarbij valt de camera uit de rugzak en verdwijnt onder water. Oeps, dat is nooit goed voor apparaten waar een batterij in zit. De camera lijkt het echter soort van te overleven, in ieder geval is het gelukt om thuis de foto’s van de bergtocht er af te halen. Gijs springt nog een laatste keer en dan kunnen we gelukkig aan de terugweg beginnen.

In een super tempo marsen we terug, en het moet gezegd, niemand geeft een krimp. Dit tot enig ongenoegen van de Spaanse gids die erop rekende dat er wel iemand zou breken. Het bos en de bergen blijven imponerend mooi en het is bijna jammer als we bij de busjes aankomen. Op de terugweg vallen Nathan, zijn vader en Gijs in slaap, dus het was allemaal precies ver genoeg. Gijs en Bas worden als eerste afgezet bij “hun” camping en als we het terrein op sjokken, vallen we in de armen van Freddy & Eva.

Eva heeft haar nieuwe bikini aan omdat haar vorige (qua bovenstukje) steeds spontaan open sprong. Dat wil je niet en al helemaal niet als de pubertijd nadert. Freddy is na het uitzwaaien gaan hardlopen en toen Eva wakker was, zijn ze samen aan de slag gegaan voor het feestje. De veranda is geweldig versiert met een zelfgemaakte slinger, taart en er zijn cadeautjes. Zo is een verjaardag wel extra leuk. Een gaaf avontuur en lieve cadeaus en versieringen, tot en met een versierde stoel toe.

Vanavond gaan we wat lekkers eten en wat er verder nog gebeurt, dat schrijven we morgen..